Bitwa pod Ochmatowem

Kategorie: 

Public domain

1. II .1655 roku  rozegrała się bitwa pod Ochmatowem zakończona zwycięstwem wojsk  polsko-tatarskich które pokonały siły rosyjsko-kozackie. Wojskami polsko-tatarskimi dowodzili hetman wielki koronny Stanisław „Rawera” Potocki oraz hetman polny koronny Stanisław Lanckoroński. Wojskami rosyjsko- kozackimi dowodzili Bohdan Chmielnicki oraz wojewodowie rosyjscy Wasyl Szeremietiew i Wasyl Buturlin.

 

Bitwa była częścią wojny polsko rosyjskiej z lat 1654-1667. Armia Polska liczyła 20.000 żołnierzy, do tej liczby doliczyć trzeba 15.000 posiłków tatarskich prowadzonych przez Mengli Gereja. Rosjanie i Kozacy wystawili około 50.000 żołnierzy. Siły rosyjsko-kozackie maszerowały na odsiecz obleganemu przez Polaków Humaniowi.

 

Gdy do obozu polskiego dotarła wiadomość o zbliżającej się wrogiej armii podjęto decyzję o zwinięciu oblężenia i wyjsciu naprzeciw nadciągającego  wroga. Pod dowództwem rotmistrza Szemberga wydzielono odział który otoczył i izolował w Ochmatowie 2000 Kozaków pod Martynem Puszkarenko. Bitwę głównych sił obu armii rozpoczęło starcie kawalerii. Jazda polsko-tatarska przegoniła z pola bitwy kawalerie Rosjan i Kozaków.

 

Ten sukces pozwolił piechocie polskiej otoczyć siły główne wroga w warownym mobilnym taborze. Polska artyleria i piechota dokonała wyłomu w obronie taboru, walne zwycięstwo i totalny pogrom wroga na miarę Beresteczka były na wyciagnięcie ręki. Stefan Czarniecki tak opisuje ten fragment bitwy

 

„samym zmierzchem zwiedlismy z nim [nieprzyjacielem] za moją usilną radą i przywodem bitwę. Wbiliśmy się w tabor, urwaliśmy go wielką część armat 21 sztuk wzięliśmy Moskwy siłą i Kozaków położyli na placu. Victoria! Moskwa w tym czasie bardzo była skonfundowana. Chorągwie, znaki, z rąk oddawali”

 

Jednak w tym momencie na rozkaz Chmielnickiego swietnie kontratakowali Kozacy którzy wyparli Polaków ze swego obozu. Kozacy podejmowali próby wydostania się z okrążenia trzy razy, i za trzecim razem przerwali okrążenie, uwolnili otoczonego Puszkarenkę i odeszli na Buki. W kluczowym momencie bitwy w czasie trzeciej próby przerwania okrążenia przez Kozaków biernie zachowali się Tatarzy nie przychodząc na pomoc polskim sojusznikom.

 

Po bitwie oskarżono ich o to, że zostali przekupieni. Oni sami tłumaczyli, że obawiali się ataku na warowny tabor „tabor mocny i ognisty, jak Malbork”. Tatarzy postąpili w typowy dla siebie sposób i zadbali o to by żadna ze stron walczących nie osiągnęła przewagi w regionie. W bitwie poległo 9000 Moskali i Kozaków, strona Polska zdobyła wszystkie 30 dział jakimi dysponował wróg w tym starciu. Pozbawione wsparcia Tatarów wojska polskie nie były w stanie zatrzymać wycofujących się Kozaków i Moskali, pościg utrudniał także wyjątkowo siarczysty mróz. Jak wspomina kronikarz wojsko maszerowało

 

„lodem przegryzając, z soplami w oczach, skostniałe, od stóp do głów szronem pokryte”

 

Bitwa choć nie wątpliwie była  taktycznym zwycięstwem Polaków miała niewielki wpływ na ogólną strategiczną sytuację na Ukrainie. Wojna trwała przez następne lata i choć nie brakowało w niej spektakularnych sukcesów strony Polskiej  zakończyła się nie korzystnym dla Polski pokojem. Polska utraciła na zawsze Kijów i lewobrzeżną Ukrainę. 

Ocena: 

3
Średnio: 3 (1 vote)

Skomentuj