W Izraelu rodzina zmarłego zbieracza staroci, przekazała władzom jego zbiory wśród, których ciekawym eksponatem jest granat ręczny pochodzący z czasów wypraw krzyżowych.

W odróżnieniu od współczesnych granatów, średniowieczny granat wykonany został z grubej gliny a jego wytwórca włożył wysiłek by granat był nie tylko skuteczną bronią ale także aby posiadał walory estetyczne.

Drugą różnicą jest to, że w momencie eksplozji średniowieczny granat nie raził wroga odłamkami tak jak współczesne granaty ale był wypełniony tak zwanym "greckim ogniem" czyli  łatwopalną substancją.

Prawdopodobnie była to mieszanina oleju lub ropy naftowej  i smoły, siarki,  saletry,  soli kamiennej, żywicy i wapna palonego. Cechą charakterystyczną tej mieszaniny mógł być zapłon przy kontakcie z wodą morską co zawdzięczał zawartości wapna palonego, którego reakcja z wodą wytwarza duże ilości ciepła.

Ropa naftowa mogła pochodzić z terenów położonych nad Morzem Czarnym. Produkcja i skład mieszanki otoczone były w Cesarstwie Bizantyńskim tajemnicą. Za jej ujawnienie groziła w Cesarstwie kara śmierci.

"ogień grecki" użyto  pierwszy raz w bitwie 29 kwietnia 694 roku w czasie oblężenia Konstantynopola przez muzułmanów. Wynalezienie tego pierwowzoru napalmu przypisuje się Kalinnikosowi, choć przyjmuje się uważać, że podobna substancja znana była już w starożytności a Kalinnikos bazował na doświadczeniach starożytnych Greków.

Granaty takie używane były głównie w bitwach morskich, skutecznie wzniecając pożary na okrętach wroga. Marcel Mazliah,  przez wiele lat pracownik elektrowni w północnym Izraelu znajdującej się blisko morza znalazł granat właśnie w  morzu. Średniowieczny granat nie był najstarszym znaleziskiem w kolekcji zbieracza, niektóre eksponaty sięgają 3500 lat wstecz.