Odkryto nowe unikalne freski w katakumbach Rzymu

Image

Źródło: Public domain

Głęboko pod ziemią,  w katakumbach Rzymu, naukowcy przy pomocy promieni laserowych,  odkryli unikalne freski liczące sobie około 1600 lat. 

 

Freski powstały w okresie przejściowym zaledwie kilka dekad po wydaniu przez cesarza Konstantyna Wielkiego  i cesarza wschodniej części Imperium Rzymskiego Licyniusza edyktu mediolańskiego (313 r.n.e.), zapewniającego chrześcijanom wolność wyznania na terenie obu części państwa.

Odkryte freski są świetnym przykładem sztuki powstającej w okresie przejściowym i ukazują mieszanie się starych wierzeń i symboli z nowym szybko rozwijającym się chrześcijaństwem. Odkryte freski znajdują się w kilkukilometrowej sekcji (Katakumby Domitylli), gigantycznych katakumb rozciągających się pod Rzymem na kilku poziomach  na długość 150km!  

Freski namalowane około 360 r.n.e. ozdabiają sufit i ściany dwóch komór grzebalnych. Komory te zostały wykute dla bogatych kupców trudniących się handlem zbożem i produkcją chleba. Same katakumby były znane od dawna. Jednak czyszczenie laserowe pozwoliło ujawnić nieznane dotychczas malowidła.

Freski przedstawiają pogańskie symbole życia po śmierci, takie jak pawie a także sceny z Nowego i Starego Testamentu oraz scenki obrazujące życie kupca zbożowego.

Najstarsze katakumby rzymskie datowane są na koniec II wieku. Przed tym okresem pierwsi chrześcijanie chowali swoich zmarłych obok grobów pogańskich. Kiedy wspólnota chrześcijańska stała się liczniejsza, podjęto decyzję o założeniu oddzielnych cmentarzy.

Wykorzystano miejsca, w których istniały pokłady łatwego do obróbki tufu, tworząc podziemne kilkupoziomowe galerie. Katakumby służyły do celów grzebalnych i jako miejsca kultu, w których oddawano cześć męczennikom z okresów wielkich prześladowań chrześcijaństwa w Cesarstwie Rzymskim.

Image

   Powyżej odkryte freski

Już w III wieku istniało na terenie Rzymu 25 cmentarzy, z których wybrane znajdowały się w posiadaniu chrześcijan. Hipolit Rzymski zanotował w Philosophumena, iż papież Zefiryn mianował diakona Kaliksta kustoszem i administratorem katakumb.

W pierwszej połowie III wieku Rzym został podzielony na siedem regionów eklezjalnych, każdemu z nich przypisano miejsca kultu i różne katakumby jako własne miejsca dla chowania zmarłych. Gdy w 313 chrześcijaństwo uzyskało tolerancję, przynajmniej w pierwszym okresie wielu wierzących pragnęło być pochowanymi w pobliżu grobów świętych męczenników.

W V wieku zaniechano stopniowo tradycji pochówku w katakumbach, które nie przestały być jednak miejscami kultu świętych męczenników. Między VIII i IX wiekiem, po wielkich najazdach barbarzyńskich, sanktuaria w katakumbach przestawały pełnić swoją funkcję w wyniku przenoszenia relikwii do wznoszonych świątyń.

Gdy większość relikwii przeniesiono na teren miasta, katakumby pozostały w całkowitym opuszczeniu. Wejścia do katakumb zarosły lub uległy erozji, cmentarze zaniedbywano. W średniowieczu zaginął wszelki ślad po ich istnieniu.

Do nowożytnego odkrycia katakumb doszło w XVI wieku. Pierwszy eksplorator Antonio Bosio prowadził badania w latach 1575-1629. Po jego śmierci w 1634 ukazała się drukiem praca Roma Sotterranea (wł. Podziemny Rzym). Kolejnym ich odkrywcą i propagatorem był żyjący w XIX wieku Giovanni Battista de Rossi.  W latach 50-tych XX wieku odkryto wiele zespołów katakumbowych w pobliżu Rzymu.

http://www.archeologiasacra.net/pcas-web/

0
Brak ocen